Առաջին
հայացքից ֆիլմը պատմում է մի կնոջ մասին, որը մեկնել էր պատերազմող շրջաններ՝ լավ լուսանկարի
հետևից, որը պետք է նրան բերեր այդչափ ցանկալի մրցանակը: Բայց իրականում այն մարդկային
խղճի մասին է, կնոջ՝ որպես լուսանկարիչ և որպես մարդ էությունների բախման: Կարծում եմ ֆիլմը հաջողված
է, քանի որ ընդամենը 5 րոպեում այն կարողանում է մեր մեջ առաջացնել տարբեր զգացումներ(հուզմունք,
զայրույթ, տխրություն, հիասթափություն և անգամ զզվանք): Այն այսչափ ազդեցիկ դարձնելու
համար հեղինակը օգտագործել է հիմնականում հակադրությունների
մեթոդը, այսինքն տարբեր առարկաներ հակադրելով ընդգծվել են տարբեր իմաստներ: Օրինակ՝
կնոջ հիշողությունները մռայլ են ի տարբերություն ներկայի: Աչքերը ներկելիս այն նույն հայացքը, որով նա նայում
էր այդ աղջկան: Շպարվելուն տրամադրված այդ երկարատև ժամանակը և այն կարճատև վայրկյանները
որոնց ընթացքում որոշվեց այդ երեխայի կյանքի և մահվան հարցը: ԵՎ ի վերջո այն սիրալիր
ձևական և կեղծ ժպիտները, որոնցով մրցանակաբաշխություն մասնակիցները նայում էին այդ
նկարին, որը իրականում շատ տխուր, դաժան և ցավալի իմաստ էր արտահայտում իր մեջ:
Այսպիսով այս ֆիլմը մարդկային շահի, անմարդկայինության և անսրտության մասին է: Հեղինակը փորձել է դիտողի մեջ առաջացնել մարդասիրական զգացմունք: Կարծում եմ ինչ-որ չափով դա ստացվել է:
0 Մեկնաբանություն.:
Отправить комментарий